Het lijkt wel of mijn angst er nu mag zijn omdat er een soort verklaring voor is, alsof ik toestemming nodig heb om bang te mogen zijn, een bevestiging dat ik me niet aanstel – live verslag
Blog geschreven door Ingrid
Ingrid was 21 juni 2024 bij ons in Zeist. Daarvoor had ze nog nooit een familieopstelling gedaan. Ze neemt je mee in hoe zij de opstelling beleefde en wat het haar heeft opgeleverd.
Ingrid: “De familieopstelling start, hier heb ik naar uitgekeken en tegelijkertijd vind ik het onwijs spannend want ik weet niet precies hoe dit werkt. Voor iemand die graag overal de controle over heeft, is dat best een uitdaging. Maar ik zit op een mooie locatie in Zeist met lieve mensen die allemaal voor de opstelling komen, wat kan er gebeuren?
De afgelopen weken heb ik nagedacht over de vraag die ik in wil brengen. Gelukkig hoef je de vraag niet helemaal tot in detail te formuleren, het gaat er vooral om dat je weet waar je tegenaan loopt. Dat is voor mij wel duidelijk want ik volg al een tijd een coachtraject waarin steeds duidelijker wordt wat mijn patronen zijn. Ik kan heel slecht mijn grenzen aangeven en sinds kort weet ik dat ik last heb van verlatingsangst en daarbij hoort automatisch de angst om afgewezen te worden, die krijg je er gratis bij.
‘Ga er open in en laat het maar op je afkomen’, dat is wat ik mezelf nog eens toespreek voordat ik plaats neem naast de begeleider. Wat nu als er helemaal niets gebeurt? Als het bij mij niet werkt? En wat als….oké stop! Als dat gebeurt dan komt morgen ook de zon gewoon weer op dus laat het maar gebeuren. En dan laat ik alle spanning los en start de familieopstelling.
Ik mag iets vertellen over mijn patronen en over mijn familie. Ik vertel dat ik een prima jeugd heb gehad maar dat mijn moeder er emotioneel niet altijd voor ons (mijn broer en ik) kon zijn. Dat is te verklaren want zij heeft een moeilijke jeugd gehad, werd bij haar geboorte direct bij haar moeder weggehaald en groeide tijdelijk op in een pleeggezin, verloor haar vader op 16-jarige leeftijd en werd toen heel strak gehouden door haar moeder.
Mijn oma werd op 16-jarige leeftijd moeder en haar baby werd direct bij haar weggehaald en zelf werd zij in een internaat geplaatst. Nadat zij na lange tijd zelf voor haar dochter mocht zorgen overleed haar man, die veel ouder was, toen zij 32 jaar oud was. Vanaf dat moment hield zij mijn moeder heel strak. Ik vertel wat over mijn broer, vader en de rest van de familie en dan weet de begeleider genoeg.
Zij vraagt 3 mensen om deel te nemen aan de opstelling. Een als representant voor mijn moeder, een als representant voor mijn oma en een als representant voor mij. Zij staan op en beginnen te bewegen, lopen naar een plek en blijven vervolgens staan. Ik zit nog steeds op een stoel en denk even ‘Zo, dat is mooi. Kan ik het van een afstandje bekijken’.
Wat gelijk opvalt is de blik in de ogen van de representant van mijn oma. Brrr… ik krijg er de rillingen van en focus op de rest. Dan mag ik de plaats van ‘mezelf’ innemen en sta ik naast mijn moeder met daarachter mijn oma die heel nors en doordringend kijkt. Oef, ik herken dit en probeer er niet naar te kijken want dat voelt ongemakkelijk, alsof ik iets verkeerds doe en afgewezen wordt met een blik.
Ik geef aan dat ik het lastig vind om naar mijn oma te kijken. Dan vraagt de begeleider of ik mijn moeder kan zien. Dat gaat veel beter en ik word gevraagd of het voor mij mogelijk is een stap dichter naar mijn moeder toe te zetten. Dat lukt en direct wordt de blik in de ogen van mijn oma nog onaardiger, bijna gemeen.
Ik zet nog een stapje dichterbij en weer verstart de blik van mijn oma. Mijn hartslag gaat omhoog en mijn ademhaling houd ik moeizaam onder controle. Dan mag ik nog een stapje dichter naar mijn moeder zetten en al vind ik dit heel spannend, ik zet m toch. Ik ontwijk de blik van mijn oma. De representant van mijn moeder geeft aan dat ze heel erg de neiging heeft om mij vast te pakken. De begeleider vraagt aan mij of dat ok is en ik laat het toe. Op het moment dat zij me omarmt komt bij mij alle spanning eruit en vloeien de tranen alsof die jaren verstopt zijn geweest. Heel ver van de werkelijkheid ligt dat niet.
Met twee armen om mijn moeder heen huil ik ongecontroleerd totdat ik wat rustiger word. Dan pas durf ik heel voorzichtig mijn oma aan te kijken die nog steeds met een afkeurende blik onze kant op kijkt. Nu wordt een representant gevraagd om achter mijn oma te gaan staan als representant voor ‘haar lot’.
Gelijk voel ik een zware last op mijn schouders, ik vind het heel erg wat haar is overkomen en mijn angst verandert in medeleven, of is het medelijden? Ik mag nu een aantal zinnen tegen mijn oma en mijn moeder zeggen die de begeleider mij aanreikt. In het kort komt het erop neer dat ik tegen zowel mijn oma als mijn moeder zeg dat ik zie hoe zwaar hun lot is en dat ik dit heel erg vind maar dat het voor mij te zwaar is om dit lot te dragen en dat ik het teruggeef aan hun.
De representant van mijn oma reageert naar mij met de woorden ‘Ik heb geclaimd en dat was niet goed’, haar blik wordt zachter. Au! Wat gebeurt hier? Ik heb sinds kort het inzicht gekregen dat ik (met mijn verlatingsangst) soms ook de neiging heb tot claimgedrag. In eerste instantie gaat er dan ook door mijn hoofd, ‘Geeft niets oma, ik doe dat ook’. Maar al snel verandert dat gevoel naar begrip. Is dit waarom ik dat gedrag vertoon? Waarom ik verlatingsangst heb? Had oma ook verlatingsangst?
We sluiten de familieopstelling af en ik vond het een bijzondere ervaring waar ik niet gelijk conclusies uit wil trekken, laat het maar even landen. Dat is ook het advies dat ik meekrijg en ook: probeer niet alles te verklaren. De opstelling kan de komende dagen, weken of zelfs maanden nog doorwerken.
In de weken na de opstelling denk ik er vaak aan terug en vertel ik het aan verschillende mensen. Soms probeer ik een verklaring te vinden en soms laat ik het er gewoon zijn. Wat ik voelde tijdens de opstelling was vooral dat mijn oma het afkeurde als ik toenadering zocht tot mijn moeder. De ijzige blik was confronterend want die leek even heel echt. En nadat mijn oma had gezegd dat zij geclaimd had en dat dit niet goed is geweest kreeg ik meer begrip voor mijn verlatingsangst.
Het lijkt wel of mijn angst er nu mag zijn omdat er een soort verklaring voor is, alsof ik toestemming nodig heb om bang te mogen zijn, een bevestiging dat ik me niet aanstel. Dit zorgt er wel voor dat ik meer last heb van de symptomen van verlatingsangst en daarmee ga ik nu aan de slag. Met een psycholoog ga ik een traject in om mijn angst aan te pakken. Dit is een uitdaging maar ik ben ervan overtuigd dat ik hier weer sterker uit ga komen en ik kijk ernaar uit!
Heel bijzonder dat een opstelling mij weer nieuwe inzichten heeft gegeven en bijdraagt aan de volgende stap in mijn persoonlijke ontwikkeling. Maaike, Natascha en Floor zorgden ervoor dat ik mij op mijn gemak voelde en Natascha begeleidde mij liefdevol door het hele proces. Met de hele groep zorgden we voor een veilige omgeving en dat was fijn.
Als je vastloopt in je leven en je wilt meer inzicht? Dan raad ik een familieopstelling bij Drievoudopstellingen zeker aan, je hebt namelijk niets te verliezen maar alleen maar iets te winnen.”
Ingrid