Blog geschreven door Natascha Verdurmen
Hieronder volgt een live verslag van een opstelling waarin ik als representant deel nam. Het is een beschrijving zoals ik een en ander heb beleefd. Dat kan voor anderen anders zijn maar het geeft je een beetje kleur en een idee bij een familieopstelling. Bereid je voor dat het best heftig kan zijn maar tegelijkertijd ook diep helend.
Carmen (fictieve naam), een mooie, intelligente vrouw van midden dertig vertelt in een paar zinnen dat haar vader zich van zijn leven beroofde toen ze tien was en haar moeder anderhalf jaar later hetzelfde doet. Haar en haar jongere zusjes achterlatend.
Ze is nog steeds erg boos op wat haar was overkomen. Ze heeft veel geworsteld met het leven. Met liefde, met veiligheid en met erbij horen. Ze heeft zelf ook zelfmoord overwogen maar is op dit moment stabiel. Haar zus is echter om wie ze zich erge zorgen maakt.
De facilitator weet genoeg. Hij vraagt tien mensen op te staan en keurig anderhalve meter van elkaar op de grond te gaan liggen. Dwars door de ruimte heen. Waar ze maar willen.
“Jullie zijn vermoord” zegt de facilitator. “Oef” Dat maakt indruk op mij. En ik zit op het puntje van mijn stoel.
Vervolgens roept hij een man en een vrouw ‘het veld’ in en stelt hen voor als de daders. Daarna vraagt hij een vrouw om de vader te vertegenwoordigen en ik word gevraagd als de moeder. Wij mogen een plek op de grond vinden tussen de overledenen.
Zowel dader als slachtoffer
Dan legt de facilitator iets heel belangrijks uit. Hij vertelt dat mensen die zelfmoord plegen zowel dader als slachtoffer zijn. In die hoedanigheid vertegenwoordigden de daders in het veld ook de vader en moeder en vertegenwoordigden de andere vrouw en ik de slachtoffers.
Ik merkte dat dit op zich al transformerend is je dit zo voor te stellen. Zo lukt het misschien makkelijker om te verzachten op het slachtoffer die dan niet ook dader is en het verdriet toe te laten.
Alleen waren de slachtoffers geveld, lagen ze op de grond en stonden de daders rechtovereind. De facilitator vroeg Carmen naar de vrouwelijke dader toe te lopen. Carmen voelde ongelofelijke weerstand. Ze wilde niets met de dader te maken hebben. Ze was heel boos op haar. Toch verzocht de facilitator haar tegenover de dader te gaan staan. Dat doet ze met tegenzin terwijl ze zegt dat ze dat niet kan.
Geheel vanzelf liggen de slachtoffer vader en moeder aan de andere kant van de in zaal inmiddels bij elkaar. Alles verloopt in stilte. De aandacht is niet op ons. Carmen worstelt met de dader.
Ik weet de woorden helaas niet precies maar de facilitator helpt Carmen inzien en uitspreken dat ze zelf ook dader is (zijn we dat niet allemaal?). Wanneer Carmen dat uitspreekt breekt en verzacht ze. Door die compassievolle woorden uit te spreken, ontstaat er verbinding tussen Carmen en de dader. Dat had ze nooit gedacht.
Maar er gebeurt nog veel meer. Gebiologeerd door wat er daar gebeurt, zijn de ‘vader’ en ik als vanzelf rechtop gaan zitten en houden we elkaars hand vast. We voelen liefde en warmte voor Carmen en voor wat daar gebeurt en kijken glimlachend naar haar. Alles in stilte. Er wordt niet overlegd.
En wat er dan gebeurt is magisch
De facilitator heeft de transformatie van ons ‘slachtoffer’ ouders gezien en tikt Carmen op haar schouder. Hij vraagt haar zich om te draaien en naar ons te kijken. En wat er dan gebeurt is magisch.
Het beeld van haar ouders bij elkaar, haar ouders die elkaar vasthouden en die haar glimlachend aankijken doet haar in huilen uitbarsten. “Ze zitten daar!”, roept ze. “Kijk ze daar nu zitten!” “En O, kijk ze lachen. Ze zijn blij.” “Dit beeld vergeet ik nooit meer!”
Het is ongelofelijk intens. De facilitator vraagt mij: “Het gaat goed met ons” te zeggen. En dat doe ik. En “ik ben zo blij en trots op jou. Je doet het zo goed!” Ik vind het heerlijk deze woorden voor haar uit te spreken en gebruik mijn meest liefdevolle stem.
Carmen smelt en is in alle staten. “Dit moet mijn zus ook zien”, zegt ze. “Dit is zo fijn om te horen. ”Ik was duidelijk onderdeel van een intens helende sessie en wat er dan door je heen gaat…. Je vergeet de tijd, de omgeving, je ego, je uiterlijk. Niets is verder belangrijk. Dit vervult en voedt me.
Ook Carmen krijgt, net als ik, woorden om uit te spreken dat ze haar ouders rust gunt, dat er een plek voor hen is in haar hart is en dat ze sterk genoeg is om het leven aan te kunnen zodat ze haar ouders ook echt rust kan geven. Carmen is er vol van en voelt wat het met haar doet. Ik ervaar dat het visualiseren met echte mensen je in staat stelt om ongelofelijk diep te voelen, op een ander niveau te ‘begrijpen’ en andere perspectieven ook echt te doorvoelen.
Laat je me weten wat dit met je doet? En als het je inspireert om ook eens een familieopstellingen bij te wonen als vragensteller of representant, stuur me dan een bericht via natascha@mellokrevolution.com. We horen je graag.