Blog geschreven door Natascha Verdurmen
Hierna volgt een live verslag van een familieopstelling waarvan ik deel uitmaakte als vragenstelster. Het betreft hier mijn eerste persoonlijke ervaring met een familieopstelling. Voor iemand anders kan dit heel anders zijn. Het geeft je wel een idee van een hoe een familieopstelling in zijn werk kan gaan.
Ik neem je mee naar 17 december 2021. Ik doe mee aan een opstellingen tweedaagse over rouw en verdriet. Ik zit op een stoel met mijn gezicht naar het publiek en de facilitator zit naast mij. Hij vraagt mij waar ik tegenaan loop. Ik vertel hem en de 24 deelnemers dat het ruim 20 jaar geleden is dat mijn vader is overleden. En ook dat ik sindsdien iedere keer wanneer een oudere heer van zijn leeftijd serieus aan mijn vraagt hoe het met mij gaat, ik in tranen uitbarst.
Ik vertel ook dat ik het gevoel heb dat ik nooit echt afscheid van hem heb kunnen nemen. Mijn vader ging destijds met hoop een operatie in. Wij hebben geen afscheid genomen en hem vervolgens nooit levend uit de operatie terug gezien.
De facilitator weet genoeg. Hij vraagt een voor mij onbekende man op de grond ergens in de zaal te gaan liggen. Deze man vertegenwoordigt mijn vader. De facilitator vraagt mij vervolgens van wie die tranen die ik heb nog meer zouden kunnen zijn. Ik vind dat een mooie vraag. Ik heb daar nog nooit over nagedacht en zeg: “van mijn moeder? Van mijn zus misschien?”
Vervolgens vraagt hij hen ook in het zogenaamde alwetende veld. Zij worden vertegenwoordigd door voor mij twee onbekende vrouwen.
Dan vraagt hij mij naar mijn ‘vader’ te gaan. Ik voel weerstand. Ik zeg dat ik niet zoveel heb met dode vaders…
Op dat moment vraagt de facilitator mijn zogenaamde moeder en zus om weer plaats te nemen in de kring. Ik ben alleen met de facilitator en mijn vader.
Hij vraagt me bij hem te gaan zitten. Dat doe ik schoorvoetend. Hij vraagt me dichterbij te gaan zitten. Ook dat doe ik. Vervolgens, heel gek, pak ik als vanzelf zijn arm en leg mijn hand op zijn borst. De man begint hartverscheurend te huilen, met echte tranen…
Hij kan niet naar me kijken zonder te huilen. Het blijkt precies te zijn wat ik nodig heb om ook in tranen uit te barsten. De begeleider zegt dat ik mag huilen en dat ik hem na mag zeggen: “lieve papa, ik heb je zo gemist…” Dat doe ik en de man huilt harder.
De begeleider vraagt me te zeggen: “Lieve papa, jij leeft door in een mooie plek in mijn hart.” Als ik dat hardop zeg, moet ik harder huilen en ik leg mijn hoofd op zijn borst. De man wordt rustig en streelt mijn haar. Ik kijk naar liefdevolle ogen.
Als ik weer rustig word, wordt hij ook rustiger. Er gaan voor mijn gevoel een paar minuten voorbij. En al die tijd streelt hij mijn haar. Ik voel gemis veranderen in liefde en in energie.
Als ik er klaar voor ben, vraagt de facilitator mij om mijn vader rust te gunnen in het rijk der doden en dit uit te spreken. En hem te vertellen dat als het mijn tijd is dat we elkaar weer zullen zien. Dat doe ik.
Daarna ga ik staan. Ik denk dat het klaar is en wil ik weer op mijn plek gaan zitten. De facilitator vraagt me nog even te blijven. Ik voel mijn benen branden. Ik voel een sterke trek de grond in. Super geaard, zeg maar. Bizar. Ik heb zoiets nog nooit ervaren.
De facilitator vraagt me om bewust over mijn vader heen het leven in te stappen. Dat doe ik en de hitte verdwijnt. Ik voel me lichter, opgewonden en ga vervuld op mijn stoel zitten. Achteraf vond ik het ook een heel intiem moment van connectie met die voor mij onbekende man. Er waren veel bijzondere momenten die dagen.
Loop je ergens tegen aan? Wil je graag zelf een vraag in brengen stuur me dan een email via natascha@mellowrevolution.com.